Honorowi Obywatele

Eugeniusz Miękoś

urodzony 10 grudnia 1935 r. w Podborzu w gminie Radomyśl Wielki w biednej wielodzietnej rodzinie chłopskiej – obecnie jest cenionym profesorem I Kliniki Urologii i Konsultantem ds. Urologii 2 Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego w Łodzi.Jego lata dziecięce przypadły na okres II wojny światowej, która ciężko doświadczyła Podborze i ziemię radomyską. Jako dziecko był świadkiem pacyfikacji rodzinnej miejscowości przez Niemców za pomaganie przez mieszkańców Podborza Żydom. Szkołę Podstawową ukończył w 1950r. świadectwo dojrzałości uzyskał w 1954r. w Liceum Ogólnokształcącym im. Stanisława Konarskiego w Mielcu i w tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Wojskowo Medycznego Centrum Wyszkolenia Medycznego Akademii Medycznej w Łodzi. Dyplom lekarza medycyny uzyskał w grudniu 1960r.
W 1968r. rozpoczął specjalizację z urologii w Katedrze i Klinice Urologii Wojskowej Akademii Medycznej i uzyskał stopień naukowy doktora nauk medycznych, stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskał w 1976r.
W 1980r. został Kierownikiem Kliniki Urologii Instytutu Chirurgii Kliniki Wojskowej Akademii Medycznej, Rada Państwa uchwałą z dnia 20 czerwca 1983r. nadała tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk medycznych w 1989r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 2002-2003 był Kierownikiem Urologii i Rehabilitacji Uniwersytetu Medycznego, w latach 2004-2008 profesorem zwyczajnym I Kliniki Urologii a od 2008r. do chwili obecnej jest Konsultantem ds. Urologii 2 Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego w Łodzi.
 
Profesor Miękoś poza uczelnią pełnił wiele funkcji w kolegiach naukowych, przez 18 lat był konsultantem urologii szpitala Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki CZMP w Łodzi a przez 10 lat szpitala MSWIA. Swoje doświadczenie i wyszkolenie urologiczne pogłębiał podczas licznych staży w klinikach w kraju: Gdańsku, Warszawie, Krakowie, Lublinie, Łodzi i za granicą: Bratysławie, Pradze, Erfurcie, Kopenhadze, Paryżu, Nicei, Leningradzie, Brukseli i Monachium. Dorobek naukowy płk prof. dr hab. med. Eugeniusza Miękosia obejmuje 350 prac opublikowanych w krajowych i zagranicznych czasopismach medycznych. Aktywnie uczestniczył w życiu towarzystw naukowych wygłosił ponad 390 referatów w tym 78 referatów na zjazdach i kongresach międzynarodowych i zagranicznych.
 
Profesor Miękoś posiada szereg odznaczeń a wśród nich: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złoty, Srebrny i Brązowy Medal ,,Za zasługi dla Obronności Kraju”, Złoty i Srebrny Medal ,,Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Złoty i Srebrny Medal PCK, Honorową Odznakę M. Łodzi, Odznakę ,,Za wzorową pracę w służbie zdrowia’’, Medal Wojskowej Akademii Medycznej. Profesor Miękoś to sylwetka wybitnego naukowca, nauczyciela i wychowawcy wielu pokoleń lekarzy, wszechstronnego urologa a przede wszystkim wspaniałego, skromnego, pogodnego i serdecznego człowieka.
 
Profesor zawsze podkreśla swoje radomyskie pochodzenie, interesuje się sprawami gminy Radomyśl Wielki, przynajmniej raz w roku odwiedza rodzinne strony. Warto przypomnieć, że w 2007 r. był jednym z inicjatorów budowy pomnika upamiętniającego bohaterską postawę podborzan podczas II wojny światowej.
 
Szczególnym sentymentem darzy Profesor mieszkańców radomyskiej i mieleckiej ziemi czego mogli doświadczyć liczni pacjenci przebywający w Łódzkiej Klinice Urologii.
 
W październiku 2010 roku minęła 50. rocznica pracy Eugeniusza Miękosia – nauczyciela akademickiego, uczonego, lekarza, specjalisty chirurgii i neurologii, żołnierza i członka Polskiego Towarzystwa Urologicznego. Pragnąc uczcić okres półwiecza pracy naukowej, dydaktycznej i klinicznej Profesora Eugeniusza Miękosia Oddział Łódzkiego Polskiego Towarzystwa Urologicznego wydał zeszyt Sylwetki Łódzkich Urologów’’ zawierający życiorys naukowy Profesora oraz bibliografię Jego pracy.
 
W uznaniu zasług dla ziemi Radomyskiej za szczególne osiągnięcia naukowo-medyczne oraz 50-lecie pracy w dziedzinie urologii, Rada Miejska w Radomyślu Wielkim nadała uchwałą Nr VI/34/11 28 lutego 2011 r. Panu Profesorowi Eugeniuszowi Miękosiowi, akt nadania Honorowego Obywatelstwa Miasta i Gminy Radomyśl Wielki, został wręczony podczas szczególnej uroczystości obchodów 900-lecia powstania Zgórska w czerwcu 2011 r.
 
 

Ignacy Ludwik Jeż

urodzony 31 lipca 1914 r. w Radomyślu Wielkim, polski biskup rzymskokatolicki, biskup pomocniczy gorzowski, a w latach 1972 – 1992 ordynariusz diecezji koszalińsko – kołobrzeskiej, przewidziany do kreacji kardynalskiej na konsystorzu w 2007 r.  
Kiedy Ignacy Jeż przyszedł na świat jego ojciec pełnił funkcję kanclerza sądowego w Sądzie Powiatowym w Radomyślu Wielkim. Lata dzieciństwa spędził w Radomyślu, po I wojnie światowej rodzina Jeżów przeniosła się do Ostrowa Wielkopolskiego, a następnie w 1923 r. do Katowic gdzie w latach 1924-1932 Ignacy uczęszczał do katowickiego Gimnazjum Państwowego im. Adama Mickiewicza. W 1932 r. uzyskał świadectwo dojrzałości, po czym wstąpił do Śląskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie, studiując równocześnie na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 20 czerwca 1937 r. z rąk ks. bp Stanisława Adamskiego, a w 1937 r. otrzymał stopień magistra teologii z zakresu historii Kościoła. W latach 1937 – 1942 był wikariuszem w parafii Wniebowzięcia NMP w Hajdukach Wielkich i równocześnie od 1937 – 1939 r. pełnił funkcję kapelana hufca męskiego ZHP w Świętochłowicach. Za odprawienie mszy św. żałobnej w 1942 r., w intencji swego proboszcza ks. Józefa Czempiela, któryzostał zamordowany w Dachau, ks. Jeż został aresztowany i więziony najpierw w Katowicach. Natomiast po miesiącu został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, gdzie otrzymał numer obozowy 37196. W obozie zachorował na tyfus, a kiedy wyzdrowiał w grudniu 1944 r. sam zgłosił się do pracy na blok, w którym przebywali więźniowie zarażeni tyfusem. Tu opiekował się chorymi i z wielkim poświęceniem pełnił posługę kapłańską.
 
W kwietniu 1945 r., ks. Ignacy Jeż doczekał się wyzwolenia obozu w Dachau przez wojska amerykańskie. Po wyzwoleniu od czerwca 1945 do maja 1946 przebywał w Goppingen koło Stuttgartu, gdzie kierował ośrodkiem opieki duszpasterskiej w obozie repatriacyjnym dla 4000 Polaków, jako ich kapelan i proboszcz. Po powrocie do Polski w 1946 r. pracował, jako katecheta w parafii św. Marii Magdaleny w Radlinie, następnie został wikariuszem w parafii św. Szczepana w Katowicach- Bogucicach. Był katechetą a następnie został dyrektorem w Gimnazjum Katolickiego Św. Jacka w Katowicach i prefektem tamtejszego internatu dla młodzieży męskiej. Uczył także religii w Państwowym Męskim Gimnazjum i Liceum w Katowicach.
 
Po przekształceniu w 1950 roku katolickiego Liceum św. Jacka w Niższe Seminarium Duchowne zostaje rektorem placówki przez okres 10-ciu lat (z 2 letnią przerwą od 1955 r. kiedy był prorektorem śląskiego Wyższego Seminarium Duchownego). W kwietniu 1960 r. Papież Jan XXIII mianował ks. Ignacego Jeża biskupem pomocniczym gnieźnieńskim w Gorzowie Wielkopolskim, do współpracy w posłudze biskupiej z ks. biskupem Wilhelmem Plutą. Sakrę biskupią otrzymał w katedrze Wniebowzięcia NMP w Gorzowie Wielkopolskim w 1960 r., z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego - prymasa Polski. Wtedy też został ustanowiony wikariuszem generalnym Diecezji Gorzowskiej i funkcję tą pełnił przez 12 lat. W Kurii Biskupiej był wiceprzewodniczącym Wydziału Duszpasterskiego, oficjalnie mianowany na sufragana gorzowskiego został w 1967 r.
 
28 czerwca 1972 r. Biskup Ignacy Jeż, został mianowany Ordynariuszem nowo powstałej diecezji koszalińsko – kołobrzeskiej. Jego ingres do katedry Niepokalanego Poczęcia NMP w Koszalinie odbył się 22 października 1972 r. Od tego czasu przez okres 20 lat zarządzał diecezją. Z dniem 1 lutego 1992 r. zrezygnował z funkcji ordynariusza diecezji z uwagi na osiągnięty wiek i przeszedł na emeryturę, mieszkając nadal w Koszalinie.
 
Biskup Jeż nigdy nie zapominał o swym rodzinnym mieście Radomyślu Wielkim. Kiedy miasto w 1981 r. obchodziło 400-setną rocznice powstania, przesłał do ówczesnej Rady Narodowej Miasta i Gminy telegram z życzeniami. Także wiele razy odwiedzał Radomyśl Wielki, ostatni raz był tu 6 lat przed śmiercią, w 2001 roku z okazji peregrynacji Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w tutejszej parafii.
 
Za swoje zasługi dla społeczeństwa postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 2 czerwca 2007 odznaczony został Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. W 2005 uhonorowano go Wielkim Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. W 1997 został odznaczony Medalem Polonia Mater Nostra Est. Jest honorowym obywatelem wielu miast, w tym także Radomyśla Wielkiego od 2004 roku.
 
Zmarł 16 października 2007 r. w klinice Gemelli w Rzymie w rocznice wyboru kard. Karola Wojtyły na papieża. Wedle nieoficjalnych wiadomości kilka dni po jego śmierci papież Benedykt XVI miał zamiar ogłosić go kardynałem. Biskup Ignacy Jeż, został pochowany w Kołobrzegu dnia 23 października 2007 r.